ณ บ้านหลังเล็กอบอุ่นหลังหนึ่ง เบสท์กำลังนั่งทำการบ้านอยู่บนโต๊ะ ส่วนแม่ของเขากำลังเตรียมอาหารเย็นไปพลาง มองลูกชายคนโตด้วยความภาคภูมิใจ เบสท์เป็นเด็กดี มีความรับผิดชอบ และตั้งใจเรียนเสมอ แม้ว่าบางครั้งเขาจะเครียดกับผลการเรียนไปบ้าง แต่แม่ก็คอยให้กำลังใจเขาเสมอ
“แม่ครับ พรุ่งนี้พ่อจะไปรับผลการเรียนกับผมด้วยนะครับ” เบสท์เงยหน้าขึ้นมาบอกแม่ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
แม่ชะงักมือที่กำลังหั่นผัก หันมามองลูกชายด้วยความประหลาดใจ “จริงเหรอลูก? พ่อไม่เคยไปรับผลการเรียนของพี่เลยนะ”
เบสท์พยักหน้า “ครับ พ่อบอกว่าอยากแวะตลาดต้นไม้แถวโรงเรียนด้วย ทางผ่านพอดี”
แม่ยิ้มบางๆ “ดีจังเลยลูก แม่ดีใจที่พ่อจะไปด้วย”
ความจริงแล้ว แม่เองก็แปลกใจไม่น้อยที่จู่ๆ สามีก็อยากไปรับผลการเรียนของลูกชาย ทั้งๆ ที่ 10 ปีที่ผ่านมาไม่เคยเลยสักครั้ง แต่แม่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก เพราะรู้ดีว่าสามีรักลูก เพียงแต่ไม่ค่อยแสดงออกเท่าไหร่
เช้าวันรุ่งขึ้น พ่อแม่และเบสท์เดินทางไปโรงเรียนพร้อมกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและอบอุ่น เมื่อถึงโรงเรียน เบสท์ตรงไปรับผลการเรียน ส่วนพ่อก็เดินไปตลาดต้นไม้ตามที่ตั้งใจไว้
เมื่อเบสท์กลับมาพร้อมใบรายงานผลการเรียน พ่อแม่ต่างยิ้มรับและแสดงความยินดี แม้ว่าผลการเรียนจะไม่ได้เป็นไปตามที่เบสท์คาดหวังไว้ทั้งหมด แต่พ่อแม่ก็ไม่ได้ตำหนิหรือกดดันเขา
“ไม่เป็นไรลูก” แม่ลูบหัวเบสท์เบาๆ “แม่ภูมิใจในตัวลูกเสมอ ทำดีที่สุดแล้ว”
พ่อพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ลูก พ่อก็ภูมิใจในตัวลูก”
เบสท์ยิ้มออกมา น้ำตาคลอเล็กน้อย “ขอบคุณครับพ่อแม่”
ในใจของเบสท์รู้สึกอบอุ่นและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าผลการเรียนจะไม่สมบูรณ์แบบ แต่เขาก็รู้ว่าพ่อแม่รักและภูมิใจในตัวเขาเสมอ และนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา
ขณะที่เดินทางกลับบ้าน เบสท์มองออกไปนอกหน้าต่างรถ ท้องฟ้าสดใส ต้นไม้เขียวขจี เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ปล่อยความเครียดและความกังวลทั้งหมดออกไป เบสท์รู้ว่าชีวิตยังมีอะไรอีกมากมายรอเขาอยู่ และเขาพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมันอย่างเต็มที่ โดยมีพ่อแม่คอยอยู่เคียงข้างเสมอ
